Shkruan: Klea Hoti Beqiri- nxënëse
Fshati përtej liqenit
- A po vjen Malva? – ishte gjyshi që bërtiste
Dielli shkëlqente dhe ishte një ditë e bukur pranvere. Kisha ndaluar për të lidhur lidhësen e këpucëve. - Po, po vij! : – bërtita unë.
Do të bënim një kanoen në liqenin e pyllit të gurtë. Ishte liqeni i preferuar i gjyshit.
Ai shkoi dhe tërhoqi mbi kanoen e tij të vjetër, nën të cilën kishte një dërrasë me katër rrota mbi të, në mënyrë që të ishte më e lehtë për t’u tërhequr.
Kur mbërritëm në liqen, gjyshi e hoqi kanoen nga dërrasa.
Liqeni shkëlqente në diell dhe pemët lëkundeshin ngadalë me erën.
- Më ndihmo ta tërheq kanoen në ujë! – thirri gjyshi.
Ngadalë zbrita te gjyshi dhe fillova të mbaja. - Oh jo, harruam xhaketat e shpëtimit në makinë! – gjyshi i psherëtiti.
- Mund t’i marrësh ato Malva ?
-Po! :- thashë dhe fillova të ecja
Por kur mbërrita në makinë, ata nuk ishin aty. Kërkova dhe kontrollova, por në fund m’u desh të kthehesha te gjyshi.
Nuk ishin atje. :- thashë unë. - Atëherë do të na duhet të shkojmë pa jelekë pra, me siguri do të jetë mirë, tha gjyshi dhe filloi të ecë drejt kanoes.
Isha pak e shqetësuar, por e ndjekur në mënyrë të pavullnetshme. Filluam të futeshim në liqen
Kur kishim arritur një distancë të mirë, kanoeja filloi të lëkundej, ajo filloi te fundosej. Papritur, gjyshi ra në ujë. Ai i shkelmoi këmbët me dhunë dhe luftoi për të qëndruar lart. Në fund, gjyshi nuk rezistoi dhe ngadalë u fundos në fund.
- Jo!:- bërtita dhe shpërtheva në lot, u ula atje për atë që ndihej si një përjetësi. Por unë po shkoja në shtëpi. Fillova të bëja paddling, ishte dy herë më e vështirë pa gjyshin.
Por cila rrugë ishte e drejtë? Në cilën mënyrë duhet të lundroj? Fyti m’u mbush me lot, por pata një shans dhe vazhdova përpara
Pas një kohe të mirë mbërrita në një breg, por nuk ishte i njëjti breg që lamë, ishte një tjetër. Thjesht nuk mund të bëhet më keq! Mendova.
Në mes të të gjithave, filloi të binte shi. U struka poshtë një peme për t’u mbrojtur nga shiu dhe më në fund më zuri gjumi.
Koha kaloi dhe shkoi.
U zgjova nga një zhurme e lehte nga pylli, ishte një njeri, ajo u duk e sjellshme. Ajo filloi të ecte drejt meje dhe kur u erdhi pranë tha: –
-Nga je ti?
-Unë… Uhh unë nuk jam nga këtu gjithsesi
- Mund të vish në shtëpinë time nëse do : – tha ajo.
- Quhem Rio, si quhesh?
- Eeeh emri im është Malva,:- iu përgjigja unë
Filluam të ecnim. Ecëm për një kohë të gjatë, më në fund arritëm në një fshat të vogël, ishte plot me njerëz, njerëz paqësorë.
Ditë, javë dhe muaj kaluan. Po ndjehesha mire, të gjithë ishin të sjellshëm. Por gjyshi nuk u kthye kurrë më.
Klea Hoti Beqiri 11 vjeçare, e lindur në qytetin e Lundit – Suedi, e cila tanimë jeton në Bromma të Stockholm-it. Nxënëse e klasës së pestë (5D), në shkollën Norra Änbgy, Stockholm. Mësimin e gjuhës shqipe dhe kultures shqiptare e ndjek te mësuesja Arta Emiri, Stockholm-Suedi.
Klea, përpos leximit shkruan edhe tregime, pjesëmarrëse në gara të shkollës, që quhen garat e noveles.
Në dy vitet e fundit Klea ka fituar çmimin e parë, atë me tregimin për Malven: ”Fshati përtej liqenit” dhe me fabulen: kush mundohet arrin.